ale już dusza uchodziła z niego i powoli niosła się we światy, jako ten ptaszek Jezusowy. kołowała jeszcze błędnie, oderwać się nie mogła jeszcze. przywierała czasem do tej ziemi świętej, by odpocząć z utrudzenia, utulić swój płacz sierocy we wrzawie ludzkiej. między kochane zachodziła, wśród żywe szła, do bratów wołała żałośnie i u serc prosiła pomocy, aż mocą Jezusową skrzepiona i miłosierdziem, niesła się na jakieś pola wiośniane, na te Boże ugory ogromne, nieobjęte, wieczną światłością oprzędzone i weselem wiecznym ...
i wyżej leciała, dalej, dalej, aż tam ...
...aż tam zaś, gdzie już nie dosłyszy człowieczego płakania ni żałosnego skrzybotu duszy wszelkiej ...
...tam zaś, gdzie ino pachnące lilie wioną, gdzie kwietne pola miodną słodkością szumią, gdzie ciekną rzeki gwiezdne po dnach barwionych rzęsiście, gdzie wieczny dzień...
...tam zaś, gdzie ino ciche modlenie płynie i dymy pachnące wleką się cięgiem jako te mgły. dzwonki brzęczą i ograny cicho grają i święta ofiara odprawywuje się ciągle i naród jest bezgrzeszny i aniołowie i święcie pośpiewują spólnie chwałę Pańską, w ten Kościół Święty, nieśmiertelny, Boży ! gdzie ino duszy człowiekowej modlić się a wzdychać, a płakać z radości i weselić się z Panem w wiek wieków.
tam się ano rwała dusza umęczona i odpocznienia tęskliwa, Kubowa dusza.
Władysław Reymot "Chłopi"
